Ocalić od zapomnienia #projekt_dąbrowscy

Najstarszemu z rodzeństwa Franciszkowi przypadło w obowiązku pasienie krowy, co czynił bardzo chętnie. Tam bowiem na pastwisku, z dala od wszystkiego, mógł zająć się spokojnie tym, co najbardziej lubił i co sprawiało mu radość. Było to wydobywanie z kawałka drewna lipowego kształtów różnych zwierząt, ptaków, które często obserwował. Jedynym narzędziem służącym do tego celu był kozik, który otrzymał od swojego dziadka. W każdą zaś niedzielę pozostawał dłużej po mszy w wiejskim kościółku, aby napatrzyć się świątką i je na swój sposób rzeźbić. Przyuważył go proboszcz i zainteresował się tym co chłopiec po nabożeństwie robi. Poszedł więc do niego i odkrył całą prawdę. Dowiedziawszy się od chłopca, że ma on całą kolekcję rzeźbionych zwierzątek i świątków, odwiedził dom jego rodziców, aby przy okazji obejrzeć te skarby, z którymi chłopiec ukrywał się nawet przed rodzicami. Ksiądz zaskoczony był tym co zobaczył i postanowił pomóc samorodnemu talentowi. Gdy Franciszek ukończył wiejską szkołę, proboszcz, po uzyskaniu zgody rodziców chłopca, zawiózł go z całym jego „artystycznym” dorobkiem do Krakowa i oddał pod opiekę księżom zakonnym, którzy obiecali zaopiekować się nimi zapewnić mu wykształcenie zgodne z jego talentem i zamiłowaniem. Tak więc Franciszek znalazł się w prywatnej szkole rzemiosła artystycznego, noszącej wówczas nazwę Kunstlerische Handwerksschule, mieszczącej się przy ulicy Zwierzynieckiej . (W tych czasach Galicja należała do zaboru austriackiego).